Amaç: Bu çalışma ülkemizde gerçekleştirilen lisansüstü tezlerde pes planusun belirlenmesinde kullanılan tanı kriterlerini incelenmek ve sonuçları güncel literatürle tartışmak amacıyla planlandı.
Yöntem: Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi veri tabanında “pes planus, düztaban, kalkaneovalgus, pronasyon, arka ayak eversiyonu/valgusu, düşük ark, pes planovalgus, içe basma, ayak postürü, medial longitudinal ark, naviküler yükseklik, naviküler düşme, ayak izi, pedobarografi” anahtar kelimeleri kullanılarak 147 lisansüstü çalışmaya ulaşıldı. Dahil edilme kriterlerini sağlayan 117 çalışma incelendi.
Bulgular: Pes planusu belirlemek için en sık kullanılan yöntemler Naviküler Düşme Testi (NDT) (n=40; % 34,18), Ayak Postür İndeksi (APİ) (n=37; %31,62) ve ayak izi (n=15; % 12,82) yöntemiydi. NDT kriterinin sıklıkla 10 mm ve üzeri, APİ kriterinin ise çoğunlukla 6 ve üzeri değerlerinin dikkate alındığı görüldü. Ayak izi yönteminde daha çok Staheli Ark İndeksi, Ark İndeksi ve Chippaux-Smirak İndeksi kullanıldığı belirlendi. Tezlerdeki bireylerin en sık değerlendirildiği sonuç ölçütleri denge, pedobarografi, kas kuvveti, ayak fonksiyonu, yaşam kalitesi ile ilgiliydi.
Sonuç: Pes planusun belirlenmesinde kullanılan tanı kriterleri açısından bir fikir birliği bulunmadığı görüldü. Literatürde geçerli ve güvenilir kabul edilen ölçüm yöntemlerin tartışılan avantaj ve dezavantajları ışığında klinik karar vermenin ve ölçüm hatalarının etkisini en aza indirmek için farklı test sonuçlarının birleştirilmesinin doğru bir yaklaşım olabileceği değerlendirildi

Keywords

Pes planus, Ayak, Tezler